Het mag een regelrechte schande heten dat ik nooit eerder over dit Arnhemse trio schreef: ik volg hun muziek namelijk al jaren en heb zo goed als al hun CD’s in de kast zitten, maar recensiegewijs kwam dit nooit eerder aan bod. We zullen het maar op “beter laat dan nooit” houden, vermoed ik. Hoe dan ook: eerst even voorstellen: violiste Anneke Frankenberg, accordeonist Bart Lelivelt en zanger/bassist Gerard Schoren vormen al dik dertig jaar dit Charivari Trio, dat velen onder ons zouden kunnen kennen als het kloppend hart van tango-orkest Nachtschade. Anderen hebben de drie misschien bezig gezien in één of andere theaterproductie of zijn vertrouwd geraakt met hun tweejaarlijkse Charivari festival, waar amateur-muzikanten via workshops aan optredens kunnen werken. Overigens weet ik niet of er dit jaar een achtste editie komt of niet, maar dit terzijde.

Op plaatwerk van Charivari moesten we deze keer wel even wachten: hun “Mar de Leche” is al bijna vijf jaar oud -wij schrijven altijd met enkele maanden vertraging- en ik stel vast dat die hier in de Villa H. geregeld uit de kast gehaald wordt. We waren hier dus wat blij dat er een nieuwe van het Trio in de bus zat. Het trio is voor de gelegenheid aangevuld met mandolinist Janos Koolen, ook bij ons bekend vanwege zijn werk met Frédérique Spigt, Ma Rain en Eric De Vries.

Het recept klinkt eenvoudig: zoek muziekjes bijeen, uit de Latin-, Balkan- en andere tradities bij elkaar, geef ze de Charivari-behandeling en klaar is Kees. Die eenvoud is nochtans bedrieglijk, want de lading, die deze keer door de Charivari-vlag gedekt wordt, bestrijkt alweer een paar verrassende domeinen. Natuurlijk: Roemeense en Zuid-Amerikaanse liederen ontbreken allerminst en zo is er bij voorbeeld een prachtige versie van de Turkse klassieker “Kavaklar”, waarvan ik denk dat de versie van zangeres Sezen Aksu model gestaan heeft voor de vertolking van het Trio op deze plaat. Zeker vanwege de geweldige dialoog tussen mandoline en accordeon springt deze bewerking onmiddellijk onder je schedeldak en ik mocht ondervinden dat ze zich daar bijzonder moeilijk laar wegdringen.

Uit Venezuela haalden de drie “Hijos de la Noche” bij Eduardo Serrano en accordeonist Lelivelt schreef er een soort vervolg op, dat gewoon “Hijos de la Noche II” getiteld werd en bijzonder hevig uit de hoek komt. Las Hermanas Caronni, Laura en Gianna van hun voornamen, uit Argentinië zijn verantwoordelijk voor de titelsong van de plaat. We konden die twee vrouwen recent nog in Gent bewonderen en genieten van hun eigen versie van het nummer, die flink anders klonk dan wat het Trio er hier van maakt, wat meteen aantoont dat een sterke compositie wel wat kan hebben….

De klassieker “Azabache” van het Orquesta Tipica van Enrique Francini krijgt een lichtjes versnelde versie, dunkt mij, wat het nummer mooi laat aansluiten bij de Balkannummers en bij het absolute prijsbeest van de plaat -naar mijn gevoel toch: “Bipolar Bear, een compositie van Koolen, waarin de vier instrumenten heerlijk loos kunnen gaan en dat nu al staat te trappelen voor de medaille-uitreiking voor de “instant klassiekers”. Waarmee niet alles, maar toch gezegd is over alweer een geweldige plaat -u moet bijvoorbeeld absoluut de openingstrack eens beluisteren: zou een radiohit moeten worden!- van een Trio dat wat mij betreft, best wat vaker onze richting mag uitkomen!

(Dani Heyvaert)